Je kan mijn werk nog net geen familiebedrijf noemen. Wel staan we altijd voor elkaar klaar. Zo ook de HR manager. (veel te) Slanke dame welke soms een soort psychiatrische manier van vragen heeft. Herhalen, navragen en samenvatten. Maar gisterochtend gelukkig niet. Gewoon; “Hé hoe is ie?”
Ja, gaat allemaal goed. Dochterlief groeit en eet goed. Soms beetje opstandig maar dat heb je met die kleintjes. En vrouwlief gaat ook wel oké. Soms bijwerkingen van de medicatie. Soms niet. Je kent het wel, toch? Niet?!…
“Nee, ik ken dat niet”, zegt ze. “Maar, hoe gaat het eigenlijk met jou?”, is de vraag die zij gelijk er achteraan stelt. Mijn eerste traan slik ik door. ‘Mwoah, gaat wel goed, hoor…’ ‘Werk zorgt voor afleiding, enzo…’ ‘Mag eigenlijk niet klagen…’
Ze geeft me gelukkig een gevoel dat ze me begrijpt. En daar hou ik het even bij.
To be continued!
