Mensen die echt dichtbij mij staan, weten dat ik een gevoelsmens ben. Een vis. Ik help graag mensen. Vooral als het in mijn straatje past, dan help ik je helemaal. Dan zal ik je ontzorgen/verzorgen.
Mijn vriendin mag zich gelukkig prijzen met mij. Ik weet het; “Dat klinkt wel heel arrogant.” Ik vind het gewoon fijn om te zorgen. Zorgen maak je niet, die doe je. Maar soms is het lastig. Voor mijzelf maar ook voor mijn partner. Ik maak me dan stiekem toch zorgen terwijl er (nog) niets aan de hand is.
“Lief, doe je rustig aan?”
“Hoezo? Ik voel me goed.”
“Ja, nu nog wel. Maar anders stoppen we nu even?”
“Wel nee! Nog even en dan zijn we er.”
De volgende dag is er niets aan de hand… En die dag er na al helemaal niet. Zorgen voor niets gemaakt? Nee, zo is nu eenmaal de aard van dit beestje. Ik kan er mee leven. En zij gelukkig ook…
